Nola hasi zinen Hazaldi lana egiten eta zein izan da zure ibilbidea orain arte?

Espainian, karitatearen alabak izan ziren horrelako arazo eta errealitateekin lan egiten hasi ziren lehenak, eta ahizpa erlijiosoek egiten zuten lana erabat. Eguneko 24 orduetan lan egiten genuen asteko 7 egunetan.

Pixkanaka, gauzak aldatzen joan ziren, eta bi segalari altxatu ziren, baina lan handia zegoen, eta gau gehienetan ahizpak jaiki egin behar izaten ziren biberoia ematen laguntzeko. Denborak aurrera egin ahala, hezitzaileen plazak handituz joan ziren, eta talde bakoitzean plaza bat jarri zen, gaur egunera iritsi arte.

Gaur egun ere ahizpak daude, ahizpa bana talde bakoitzean, baina gainerakoak hezitzaileak eta integratzaileak dira. Bidezko langileak ditugu, eta ehoziriak jarri behar dira koadratzeko, haurrek eguneko 24 orduetan arreta behar baitute.

Zein zirkuitutatik iristen dira haurrak? Eta zein adinetatik eta zer baldintzatan?

Gaur egun 0 urtetik 12 urtera bitarteko haurrak ditugu. Hala ere, anai-arrebak badira, 18 urtera arte egon daitezke, eta asmoa da ez banatzea.

Oro har, larrialdiko lehen harrera 0 urtetik 12 urtera bitartekoa da. Asko eta asko hiruzpalau eguneko bizitza duten jaioberriak etorri ohi dira.

Batzuk uko egiteko izan daitezke, eta orduan daude bizitzako lehen sei asteak. Amak berriz ere uko egiten badie, adopzioan aterako dira.

Amek haien ardura hartu nahi dutenean, plan trinko bat jartzen zaie. Bularra edo biberoia ematera etortzen dira, aldatzera, eta seme-alabak zaintzen eta zaintzen trebatzen dira.

Gurasoak gai ez badira, haurrak harrera-sistema batera pasatzen dira. Harrera hori sinplea, iraunkorra edo adopzio-kategoriakoa izan daiteke.

Bestalde, oso ohikoa da osasun-arazoak dituzten haurrak izatea. Arazoak dituztela eta laguntza, maitasuna eta laguntza behar dutela. Hona etortzen diren neskato askok uste dute beren egoeraren errua beraiek dutela, hau oso gogorra eta tristea da. Oso lan garrantzitsua egin behar da pentsamendu hori desmuntatzeko.

Azken helburua da haur horiek beren familiekin itzultzea edo familia berri bat aurkitzea, behar eta merezi duten maitasun eta maitasun guztia emango diena. Familia naturalarekin ere lan egiten da. Batzuek gogoa dute eta trebetasunak hartzen joateko arazoa da, baina beste batzuek ez, haurrentzat kaltegarriak dira. Lan egin daitekeen familiekin terapia egiten da, taldeko lanak errehabilitazioa lortu arte, nolabait esateko.

Nola eragin dizue pandemiak?

Pandemia hasi zenean 20 haur genituen etxean. Hiru hilabete irten gabe. Oso gogorra izan da. Ezin zuten bisitarik izan, hiru hilabete izan ziren gurasoak ikusi gabe eta bideo deiak egiten genituen arren, ez zen gauza bera izan.

Pandemiaren hiru hilabeteek ere sentsazio onak eman zizkiguten. Adibidez, haurrek asko hobetu zuten, jarduerak antolatzen genituen, jolasten ginen, gimnasia egiten genuen, dantza egiten genuen, etxeko lanak egiten genituen.

Hain ongi joan zitzaien, ezen aldi horretan eskolatutako haur guztiek dena gainditu baitzuten. Lasaitu egin ziren. Orain gertatzen ez den zerbait.

Izan ere, bisitek barrutik mugitzen dituzte, kasu askotan projektoreek engainatu egiten dituzte eta itxaropen faltsuak ematen dizkiete, eta horrek kalte handia egiten die. Gertatzen den beste gauza bat da, adibidez, hona iristen direnean haurrak aldatzen eta hobetzen joaten direla eta pentsatzen dutela gurasoak ere aldatu egin direla denbora horretan, baina kasu askotan hori ez da horrela.

Zein egoeratan zaudete gaur egun?

Orain 21 haur ditugu eta 22 plaza ditugu. Beraz, ia beteta gaude. Sehaskan 10 plaza ditugu. Ume txiki horiek gehienez sei hilabete egon beharko lukete hemen, eta 15 hilabete dituzten eta 12 hilabete daramatzaten haurrak ditugu hemen. Adingabe horiek familia-harreran egon beharko lukete. Legearen arabera, hiru urtetik beherakoek ez lukete bat bera ere egon beharko erakunde batean. Hemen egoteak esan nahi du familia-harrerako sareak ez duela behar bezala funtzionatzen.

Ez dut uste arazoa jendearengan dagoenik Bitoriako herritarrak eskuzabalak dira, baina beste maila batzuetan zerbait huts egiten ari da. Ukrainako haurrak hartu nahi dituzten familiak asko ugaritu dira, baina hemen haur askok familia bat behar dute.

Hemen premia handiko haurrak daude, eta edozein ezkontzaren poza izango lirateke. Bizitzako lehen hilabeteak oso garrantzitsuak dira atxikimenduarentzat. Eta ume hauek jende asko ikusten dute pasatzen, gehiegi.

Zer urrats eman behar ditu familia batek, hartzeko edo adptatzeko interesa badu?

Familia batek haur bat hartu nahi duenean, prestakuntza- eta kontzientziazio-prozesu bat igaro behar du. Harrera-prozesua ez da erraza, eta askotan gogorra eta zorrotza izaten da. Hasieran, adingabeekiko harremana korapilatsua izan daiteke. Laguntza eta aholkua behar dute. Familia askok ez dute prozesua pasatzen.

Nola baloratzen duzue AISAko kide izatea?

AISAko kide izatea oso positibotzat jotzen dut. Egia da azkenaldian ezin dugula asko parte hartu sareko jardueretan, lan asko dugulako eta ia denborarik ez dugulako, baina ahal izan dugunean, hala egin dugu.

AISAren lana funtsezkoa da langileen lan-baldintzak hobetzeko, baina baita erakundeen existentziarako eta izateko arrazoirako ere.